nothing just few words

Uyandığında aynaya bakamadı
Görünmezdi zaten acıları aynada
Uzun süredir duş da almadı
Su gibi akmazdı ki yaşadıkları aklından
Kahvaltısını gene es geçti
Zaten bastıramıyordu isyanını yemek
Açlığına da geçici çözümler üretiyordu
Her şey gibi,
Ara sıra atıştırıyordu...
Korkarak penceresinin kenarından
Biraz da olsa dışarıyı izledi
Gerçeği görmek istedi dışarıda
İnsanları gördü
Ama onlar da hiçbir zaman bir amaç göremedi
“ben sanki görebiliyorum” dedi kendine
“en azından yaşamdan zevk alıyorlar” diye itiraf etti sonrada
Etrafına baktı
Onu anlayan tek kişi yanındaydı gene
Yalnızlık…
“seni gördüğüme sevindim” dedi yalnızlığa
Elini uzattı boşluğa
“ama doğru ya sen el sıkışmayı sevmezsin… “
Yalnızlık onu duymadı
Genellikle onu görmezdi de
Ama o arada bir korkusunu alırdı yalnızlığın
“geldiğine gerçekten çok sevindim” derdi her seferinde
Elini de uzatırdı bazen
Karşılığını alamayacak olsa da…